ด้วยปีกแห่งความปรารถนา_เรื่องเสียว

### บทนำ – เก็บไว้ในหัวใจ ###
” อันเรื่องราวตัณหานี้สาหัส ถ้าใครตัดเสียได้ฉันให้ถอง
สู้อุตส่าห์หัดวิชาหาเงินทอง ก็เพราะของสิ่งเดียวมันเกี่ยวกวน ”
…………………………………….
จั่วหัวด้วยบทกลอน ที่สุนทรภู่กวีเอกของโลกเขียนถึงตัณหาของมนุษย์ แม้ตัวคนเขียนจะจากโลกนี้ไปแล้ว แต่เรื่องราวของตัณหายังคงมีอยู่ ฝังลึกอยู่ในใจทุกผู้คน มีพลังอำนาจมากยิ่งกว่าพายุเฮอริเคน ที่พัดโหมกระหน่ำ ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีอยู่ ให้พังทลายราบลงในชั่วพริบตา เรื่องราวที่ผมจะบอกเล่านี้ก็เป็นอีกเรื่องราวหนึ่ง ที่เกี่ยวข้องกับตัณหาที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงอีกสองคน ที่เริ่มต้นจากความใคร่ พัฒนามาเป็นความรักในภายหลัง พอความรักเพาะบ่มจนได้ที่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลงแค่ชั่วข้ามคืน…
ความทุกข์ ความเสียใจ ความสิ้นหวังของสามคน เปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของแต่ละคนจากหน้ามือเป็นหลังมือ กระจัดกระจาย แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ต้องใช้เวลาอีกหลายปี กว่าที่แต่ละคนจะกลับมายืนในจุดที่ควรจะยืนอยู่ในทุกวันนี้ ผมเองยังเสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนทุกวันนี้ ที่วันนั้นตัดสินใจด้วยอารมณ์มากกว่าเหตุผล
แต่เพื่อความสอดคล้องกับเจตนารมณ์ของเวปมาสเตอร์สาวสวยของบอร์ดแห่งนี้ ผมจึงขอเล่าแค่ในส่วนหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับความรักและความใคร่ ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งที่มีส่วนเข้าไปเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ เรื่องนี้ไม่มีเจตนาที่จะชี้ว่าใครถูก ใครผิด และอีกอย่างแม้ว่าตัดสินได้ใครผิดหรือใครถูก มันก็หามีประโยชน์อะไรในวันนี้ รังแต่จะเพิ่มความทุกข์มากขึ้นเท่านั้น
ก่อนที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า ลองหันกลับมาดูข้างหลังกันก่อนดีมั๊ย ลองทำความเข้าใจกับภูมิหลังของแต่ละชีวิตที่โลดแล่นอยู่ในเรื่องนี้กันสัก นิด ผม ผู้ชายที่ชื่อ ไข่นุ้ย เป็นชื่อธรรมดาที่แสนจะธรรมดามาก แต่เป็นชื่อที่พ่อแม่เรียกมา ตั้งแต่ยังแก้ผ้าเล่นน้ำในแม่น้ำหน้าบ้าน แต่พอผมโตขึ้น การที่ใครมาเรียกชื่อแบบนี้ มันเหมือนกับเป็นการดูถูกกันอย่างแรง คำว่าไข่ที่นำหน้าอยู่มันก็เลยถูกตัดออก เหลือเพียงคำว่า “นุ้ย” คำเดียวสั้นๆ และผมก็ชอบคำนี้มากกว่า
ส่วนผู้หญิงสองคนที่ผ่านเข้ามาในถนนชีวิตของผม คนแรกเป็นสาวใหญ่ ขาว สวย หมวย อวบอิ่ม เกิดที่เชียงใหม่ ชื่อ พี่บุษย์ สาววัย 30 ที่เพียบพร้อมทั้งทรัพย์สิน เงินทอง ชื่อเสียง และเกียรติยศ จนผมเองไม่แน่ใจว่ามีอะไรบ้าง ที่เธออยากมีแล้วเธอไม่มี ส่วนผู้หญิงคนที่สอง ชื่อ น้อย สาวสุโขทัยผู้พกพาความสวย ตำแหน่งเทพีรับประกันความงามของเธอ น้อยเป็นคนที่มีความมั่นใจสูงมาก น้อยเกือบจะรวบรวมคุณลักษณะของผู้หญิงในจินตนาการของผมเกือบครบถ้วน เราทั้งสามคนถือว่าจบการศึกษาชั้นดี มาจากมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงของประเทศทุกคน แต่เราก็มาติดบ่วงกามตัณหาที่พวกเราสร้างขึ้นมาเอง ในพวกเราสามคนนี้ มีของสิ่งหนึ่งที่ชอบเหมือนกันนั่นคือ เที่ยว เที่ยวกันได้ทุกวันหยุด และบางทีวันที่ไม่หยุดก็ยังเที่ยว ด้วยเหตุนี้ตั้งแต่บทแรกจนถึงบทสุดท้าย บทรักของพวกเรามักเกิดนอกสถานที่ แตกต่างกันตามกรรมวาระ และวันเวลา ในชีวิตจริงพวกเราสามคนยังคงแสดงละครชีวิตกันอยู่จวบจนทุกวันนี้
แต่เรื่องที่เกี่ยวกับกลกามความรักของผมกับน้อย จบลงหลังจากกลับจากภูหินร่องกล้า ในสมัยที่ผมยังหนุ่มผู้ชายคนหนึ่งที่มีผู้หญิงมากกว่าหนึ่งคน ยังจัดเข้าพวกมักมากในกามคุณ และแน่นอนที่สุดย่อมไม่ใช่คนดีของสังคม และไม่ใช่เรื่องง่ายที่สังคมจะยอมรับเช่นกัน
พันธนาการ กฏเกณฑ์ทางสังคม ยังคงเป็นสิ่งที่เราต้องรับรู้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ชอบก็ตาม แต่ตราบใดที่เรายังยืนหยัดอยู่ในสังคม เราก็ยังคงต้องยึดถือปฏิบัติเช่นกัน แต่พอแค่นี้แหละ มันค่อนข้างซับซ้อนและยากเกินกว่าที่ใครคนใดคนหนึ่งจะใช้เวลาสั้นๆ อธิบายให้เข้าใจตรงกัน และอีกอย่างมันก็ไม่เกี่ยวข้องกับซีรี่ส์ของผม
ซีนของเรื่องเกิดขึ้นครั้งแรกที่เมืองชล เป็นสถานที่ที่แรกที่ผมพบกับพี่บุษย์และน้อย ซีนจบของเรื่องคือเพชรบูรณ์ ซึ่งจริงๆ แล้วมันรูดม่านมาตั้งแต่สุโขทัยแล้ว ผมตั้งใจว่าจะออดอ้อนพี่บุษย์ เขียนอะไรเล็กๆน้อยๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนท้าย เพื่อสรุปผลลัพธ์ของเรื่องทั้งหมด และเธอก็ยินยอม พี่บุษย์ตามใจผมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นในอดีตหรือแม้แต่ปัจจุบันนี้ เธอเกือบจะเป็นตัวแทนหนึ่งเดียวของความทรงจำของผมในช่วงเวลานั้นที่ผมมี เหลืออยู่ในทุกวันนี้
แม้ว่าเรื่องนี้ในตอนท้าย มันจะไม่จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง พระเอกแต่งงานกับนางเอก ตามแบบฉบับหนังไทยที่มีคนเขียนสคริปท์ไว้ล่วงหน้า แต่อย่างน้อยที่สุด อยากให้มองว่า สิ่งหนึ่งที่ผู้หญิงสองคนนี้สอนให้ผมเข้าใจ คือ
ผู้หญิงต้องการ..”..ความรัก…” มากกว่าเซ็กซ์หรือความใคร่ แต่ในขณะที่ผู้ชายต้องการความใคร่มากกว่าความรัก ผู้หญิงแยกแยะความรักออกจากความใคร่ชัดเจน แต่ผู้ชายกลับเอาความรักกับความใคร่มารวมอยู่ด้วยกัน สิ่งที่สำคัญกว่าคือเราจะบริหารความรักกับความใคร่อย่างไรให้มันสมดุลกัน ลองถามใจคุณดูว่ามันควรจะเป็นแบบใดดี
จากนี้ไป ขอให้ใช้วิจารณญาณในการอ่าน เรื่องราวของผู้ชายที่ชื่อนุ้ย กับผู้หญิงคนที่หนึ่งที่ชื่อพี่บุษย์และผู้หญิงคนที่สองที่ชื่อน้อย สองนางเอกในเรื่องของผม และผมก็เคยยื่นข้อเสนออยากให้มาเป็นนางเอกในชีวิตจริงของผม
“…….พี่บุษย์ที่ผมรู้จักในวันแรก ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะเป็นนางพยาบาลที่ทำงานบนวอร์ด เพราะเธอสวยเกินกว่าจะมาขลุกอยู่กับคนป่วย มันขาดความรื่นรมย์ เธอน่าจะยืนรับหน้าอยู่ที่เคาเตอร์ผู้ป่วยนอกมากกว่า แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือ เธอเป็นพยาบาลด้วยหัวใจ และเธอสร้างทัศนคติที่ดีต่อวิชาชีพนี้ให้กับผม ผมชื่นชมผู้ใช้วิชาชีพนี้ทุกคน แต่ไม่ใช่เพราะเครื่องแบบที่เธอสวมใส่ แต่ที่หัวใจงดงามของพวกเธอ พี่บุษย์เป็นคนขรึม พูดน้อยในตอนแรก เธอเหมือนคนในชาติตระกูลสูง แตะต้องไม่ได้ แต่จริงๆ แล้ว เธอแตะต้องได้ และเป็นผู้หญิงที่ผมชื่นชม แม้ในทุกวันนี้ก็ตาม…….”
==========